Richard ,,Night Train” Lane – ojciec chrzestny cornerbacków

Dwukrotny mistrz NFL Alex Hawkins powiedział kiedyś: ,,w historii NFL było tak na prawdę dwóch zawodników, którzy przy każdym kontakcie chcieli zrobić ci krzywdę. Pierwszym był Dick Butkus, drugim Night Train Lane”. Jak wyglądało życie i kariera zawodnika, przez którego National Football League musiała zmienić swoje przepisy trzykrotnie? Na naszych łamach gości dziś Richard ,,Night Train” Lane. Zapraszamy na tekst, który przygotował Maciej Michalec.

Młodość

Dick Lane urodził się 16 kwietnia 1928 roku w Austin w Texasie. Niewiele brakowało żeby świat nigdy nie ujrzał jego gry. Gdy miał 3 miesiące, jego rodzice: matka prostytutka i ojciec alfons wyrzucili go na śmietnik. Został przypadkowo znaleziony, zawinięty w stare gazety, przez Elle Lane, kobietę która mieszkała nieopodal, a która później zdecydowała się go adoptować.

Night Train dorastał w skromnych warunkach. Zarabiał sprzątając w okolicznych hotelach, czyszcząc buty na ulicy i pomagając matce w pralni, którą prowadziła z domu. Uczęszczał do L.C Anderson High School, szkoły dla Afroamerykanów, gdzie grał w football, baseball i koszykówkę. W roku 1945 zajął z drużyna drugie miejsce w PVIL (Praire View Interscholastic League), co było de facto wicemistrzostwem stanu Texas szkół dla Afroamerykanów.

Po ukończeniu liceum grał krótko w Omaha Rockets, półprofesjonalnej drużynie baseballowej, a jesienią 1947 roku został przyjęty do Scottsbluff Junior College w stanie Nebraska. Po roku w college’u, nie widząc swoich szans na karierę profesjonalnego futbolisty, wstąpił do armii. Służył 4 lata w Fort Ord w Kalifornii grając z powodzeniem na pozycji Wide receivera. W roku 1949 został wybrany do drugiej drużyny All-Army, a w roku 1951 do pierwszej.

Rams

Po opuszczeniu wojska w 1952 roku Lane nie miał wielkich perspektyw na przyszłość. Był żonaty, miał małe dziecko, a po odejściu ze służby był bez pracy. Zatrudnił się w zakładach lotniczych w Los Angeles, gdzie głównie przerzucał blachę z pojemników na prasę. Wspominał po latach: ,,Blacha była pokryta olejem i po pracy żona musiała szorować mi włosy kilka razy, żebym mógł wsiąść do autobusu następnego dnia”.

Lane chciał czegoś więcej dla siebie i swojej rodziny. Codziennie w drodze do pracy obserwował ulice Los Angeles, w nadziei ze znajdzie coś lepszego do roboty. Pewnego dnia jego uwagę przykuł znak ,,Los Angeles Rams” wiszący nad klubowymi biurami na Wilshire Boulevard. ,,Skoro w zeszłym roku, grając dla Fort Ord złapałem 18 przyłożeń i 49-ers byli mną zainteresowani, to dlaczego nie mieliby Los Angeles Rams?”, wspominał.

Zebrał wycinki z gazet, dokumentujące jego osiągnięcia ze szkoły średniej, college’u i armii i wparował do biur Rams, oznajmiając ze chce grać dla drużyny. Poprosił o rozmowę z trenerem, ,,którego nazwiska nie pamięta, ale wie ze zaczyna się na ,S’” Trenerem był wówczas Joe Stydahar, a Rams aktualnymi mistrzami NFL.

Lane otrzymał od Stydahara propozycje rocznego kontraktu na kwotę 4500$, uzależnioną od tego, czy dostanie się do drużyny jako wide receiver. Problem polegał na tym ze w klubie z LA ta pozycja była bardzo dobrze obsadzona. Pro Football Hall of Famer Tom Fears, Hall of Famer i wybrany do 1950s All Decade Team Elroy ,,Crazylegs” Hirsch, czy Bob Boyd byli dla Lane’a nie do przejścia. Został wiec przesunięty na pozycje Cornerbacka.

Na początku Dick nie mógł zrozumieć schematów gry defensywnej, ani tego jak ma się w obronie ustawiać. Pomagał mu w tym Fears. Z tych nauk, oprócz poprawy swojej gry, wyniósł również swój przydomek. Fears miał bowiem w pokoju gramofon, z którego niezwykle często rozbrzmiewał utwór ,,Night Train” Jimmiego Forresta. Nie wiadomo, czy taki przydomek nadal mu sam Fears, czy mieszkający z nim w pokoju Ben Sheets, ale ,,Night Train” pozostał już z Lanem do końca życia.

Tydzień przed pierwszym meczem przedsezonowym, z powodu kontuzji, w drużynie z LA został jeden zdrowy CB. Z braku innych opcji postawiono na Night Traina, który swojej szansy nie zmarnował i po zakończonym spotkaniu oficjalnie wywalczył sobie miejsce w drużynie.

Debiutancki sezon Lane’a z 1952 roku przeszedł do annałów jako najwybitniejszy, rozegrany przez obrońcę w historii NFL. 12 spotkań, 14 przechwytów, 298 jardów i 2 przyłożenia po przechwytach. 14 INTs jest rekordem, który do dziś nie został pobity i który pewnie za 50 lat nadal będzie należał do Night Traina. Można śmiało pokusić się o stwierdzenie, ze był on pierwszym zawodnikiem, który potrafił regularnie podpuszczać rozgrywających drużyny przeciwnej, do rzucania piłki w jego stronę. Udawało mu się to, ponieważ zostawiał odbierającym trochę więcej miejsca. Rozgrywający widząc przestrzeń często posyłał piłkę w ta stronę, a Lane skracał dystans właściwie jeszcze gdy QB był w trakcie rzutu.

Mówi się ze legendarny Vince Lombardi nie pozwalał swojemu równie legendarnemu QB Bartowi Starrowi rzucać w te części boiska, w których aktualnie znajdował się Night Train. Fantastyczny sezon Lane’a nie skończył się niestety udaną kampanią w playoffs. W przegranym spotkaniu z Detroit Lions pauzował z powodu kontuzji stawu skokowego, której nabawił się przy swoim trzecim przechwycie przeciwko Steelers.

Kolejny rok w barwach Rams nie był już dla niego aż tak udany, głównie dlatego ze rozgrywający przeciwników starali się nie rzucać w strefy, w których bronił. Jego najlepsze zagranie sezonu miało miejsce w spotkaniu przeciwko Packers. Dick zablokował kopnięcie na 25 jardzie, złapał odbijająca się piłkę 45 jardów dalej i zdobył TD. W całym sezonie zanotował jednak ,,tylko” trzy przechwyty. W styczniu 1954 roku Rams “sprzedali” Night Traina do Chicago Cardinals.

Cardinals

Sezon 1954 Lane ponownie skończył jako lider w klasyfikacji przechwytów (10) i jardów po przechwytach (181). Grywał również na pozycji wide receivera.

Po latach jako swoje ulubione zagranie w karierze wskazywał 98 jardowe przyłożenie po podaniu Ogdena Comptona z 15 listopada 1955 roku. ,,Zawsze twierdziłem ze potrafię grać jako WR”, wspominał.

W Chicago Lane spędził 6 sezonów, rozegrał 68 spotkań i zanotował 30 przechwytów. Był dwukrotnie wybrany do pierwszej drużyny All-Pro, trzykrotnie do drugiej.

W latach 1954-56 i w roku 1958 grał w Pro Bowl.

Lions

22 sierpnia 1960 roku Lane został wymieniony do Detroit Lions, w druga stronę powędrował DE Gerry Perry. Legenda Lions Joe Schmidt nazwał ten transfer ,,najlepszym jaki kiedykolwiek został przeprowadzony w jakimkolwiek sporcie”

Pomimo niesamowitych indywidualnych osiągnięć podczas gry w Rams i Cardinals, to właśnie w Detroit Lane ustabilizował swoją pozycje jako najlepszy CB w NFL.

23 października 1960 roku Lions grali z Baltimore Colts. Legenda Colts Johnny Unitas wspomina ten mecz tak:

,,Przed spotkaniem dużo rozmawialiśmy o Night Trainie. Któregoś dnia Weeb (Ewbank, trener Colts) podszedł do mnie i powiedział ze mam nie rzucać w stronę Lane’a. Odpowiedziałem ze przecież nie mogę dać mu wolnego w tym meczu”.

Unitas oczywiście nie posłuchał. W czwartej kwarcie Dick przechwycił jego podanie i pobiegł 80 jardow zdobywając przyłożenie.

 

Podczas sześciu sezonów w Detroit, Lane rozegrał 66 spotkań i zanotował 21 przechwytów. Czterokrotnie był wybrany do pierwszej drużyny All-Pro. Trzykrotnie zagrał w Pro Bowl.

W 1962 roku, w meczu gwiazd rozgrywanym w Los Angeles Memorial Coliseum, Lane zagrał z zapaleniem wyrostka robaczkowego. Pomimo bólu, w pierwszej kwarcie zanotował przechwyt, a w trzeciej zablokował PAT, co de facto stało się różnicą w wygranym przez konferencje zachodnią 31:30 spotkaniu. Następnego dnia zgłosił się do szpitala w LA i przeszedł operacje.

W ostatnich dwóch sezonach w Detroit, z powodu powtarzających się kontuzji kolan, Night Train rozegrał tylko 50% spotkań i zanotował tylko jeden przechwyt. Karierę zakończył w 1965 roku po 14 latach w NFL.

Świetne wyczucie, timing, niesamowita zwinność, to nie wszystko, z czego Lane był znany i ceniony przez cała karierę. Tak samo, o ile nie bardziej znany był z wybitnie skutecznej i brutalnej gry w obronie. Nie chciał skrzywdzić rywala, po prostu skutecznie go zatrzymać. Racjonalizował to tak:

 ,,Moim zadaniem jest zatrzymać przeciwnika. Jeśli wejdę mu w nogi, może upaść do przodu i zdobyć pierwszą próbę. Niczego nie cierpię bardziej. Atakuje jego głowę i szyje żeby móc po akcji usiąść na ławce”

Pierwszą z technik Night Traina było, wtedy legalne, łapanie za maskę. W 1961 roku, w meczu przeciwko Rams, Lane złapał z tyłu za maskę, pędzącego na pełnej prędkości RB Jona Arnetta. Ten upadł bezwładnie do tylu i stracił przytomność. Po kilku minutach i interwencji lekarzy odzyskał świadomość. Cudem nie doszło do tragedii. Przed sezonem 1962, NFL, uniwersytety, licea i cały futbolowy świat zakazały chwytania za maskę.

Drugą z technik Lane’a był ,,clothesline”, ,,zwyczajny” atak na głowę i szyje rywala, czasem nazywany ,,Night Train Necktie”. Ten również został zakazany.

Dick wymyślił wiec trzeci sposób. NT: ,,Jeśli nie uderzysz dobrze, złamiesz łokieć, albo ramię. Musisz idealnie ustawić się przed biegnącym z piłką i skasować go, uderzając przedramieniem”.

W 1962 roku w meczu przeciwko Giants, Lane uderzył rozgrywającego NY Y.A. Tittle’a tak mocno, ze ten nie mógł przypomnieć sobie zagrywek przez cała pierwsza polowe. Uderzenia przedramieniem również zostały w późniejszych latach zakazane.

Dick Lane był prekursorem idealnego CB. Nazywany był ojcem chrzestnym cornerbacków. Szybki, silny, niesamowicie zwinny, świetnie się ustawiał, a swoimi atakami dosłownie niszczył rywali. Koledzy wspominali go jako zawodnika o niebywałej wytrzymałości i nieustępliwości na boisku i poza nim. To trudne dzieciństwo i późniejsze przeżycia ukształtowały jego charakter. Był trzykrotnie żonaty. Swój najbardziej znany związek małżeński zawarł z Dinah Washington, śpiewaczką jazzowa zwana często ,,Królową Bluesa”. Ślub odbył się w lipcu 1963 roku w Las Vegas, a świadkiem na ceremonii był sam Wilt Chamberlain. Małżeństwo niestety skończyło się tragicznie. 14 grudnia tego samego roku Dick znalazł żonę martwą w ich domu przy Buena Vista Street w Detroit. Powodem śmierci było przedawkowanie leków.

Życie po NFL

Po zakończeniu kariery Lane pracował w biurach Detroit Lions. Chciał zostać trenerem w NFL, ale ani właściciel Lions William Clay Ford, ani sama liga mu w tym nie pomogli. Po sześciu latach odszedł i rozpoczął prace jako asystent trenera na Southern University w Baton Rouge w Luizianie. W czerwcu 1973 roku objął posadę asystenta trenera Central State University w Wilberforce, w stanie Ohio.

W 1975 roku został przewodniczącym Police Athletic League, programu w którym pracownicy policji współpracują z młodzieżą, trenują drużyny sportowe, pomagają w sprawach szkolnych i w nauce. Funkcje tę sprawował 17 lat.

W roku 1994 powrócił do swojego rodzinnego Austin w Texasie. Chorował na cukrzyce i nadciśnienie. Od NFL dostawał pensje w wysokości 200$ miesięcznie, w czasach w których zawodnicy ligi zarabiali miliony. Jego maksymalna roczna pensja w NFL wynosiła 25000$. Sam powtarzał ze ,,absolutnie nie ma do nikogo żalu”.

,,Nie marzyłem nawet o tym ze futbol da mi w życiu tyle ile mi dał. Myślałem ze zarobię tylko te pierwsze 4500$, znajdę dobra prace, kupię samochód i lepsze mieszkanie”

Ostatnie dwa lata życia spędził w domu opieki Five Star Assisted Living Facility w północnym Austin. Zmarł 29 stycznia 2002 roku.

Terry Yates, opiekun Lane’a dla Chicago Tribune: ,,Tego dnia słuchał jazzu. Pomogłem mu się położyć, miał trudności w oddychaniu. Po 20 minutach odszedł”

 

Najważniejsze osiągnięcia w karierze

7x Pro Bowl (1954-1956, 1958, 1960-1962)

3x AP First Team All-Pro (1956, 1961-62)

3x AP Second Team All-Pro (1954, 1958, 1963)

2x lider klasyfikacji przechwytów NFL (1952, 1954)

W sierpniu 1969 roku wybrany do NFL 1950s All-Decade Team

We wrześniu 1969 roku wybrany do NFL 50^th Anniversary All-Time Team jako jeden z 16 zawodników.

W lutym 1974 roku został wprowadzony do Pro Football Hall of Fame

W 1988 roku wprowadzony do Michigan Sports Hall of Fame

W 1994 roku wybrany do NFL 75^th Anniversary All-Time Team

W 2001 roku wprowadzony do Texas Sports Hall of Fame

W sierpniu 2006 roku wybrany do Arizona Cardinals Ring of Honor

W 2020 roku wybrany do NFL 100^th Anniversary All-Time Team

Szósty na liście największej ilości jardów po przechwytach w karierze (1207)

Czwarty na liście największej liczby przechwytów w karierze (68)

Jego 98-jardowe reception TD z 1955 roku jest piętnaste na liście wszechczasów.

Rekordzista pod względem liczby przechwyconych piłek w jednym sezonie NFL (14), jego 10 przechwytów z 1954 roku zajmuje 28 pozycje na tej liście

Jego 298 jardów po przechwytach z 1952 roku jest na siódmym miejscu na liście wszechczasów.

 

Autor: Maciej Michalec

Źródła wykorzystane w publikacji:

http://www.nfl.com, Dick “Night Train” Lane through the years
http://www.newspapers.com On the track of ”Night Train” Lane, Ukiah Daily Journal 13 nov 1981
http://www.newspapers.com ‘Train’ was a special Sort of Cat, Detroit Free Press 28 jul 1974
http://www.pro-football-reference.com
http://www.vintagedetroit.com
http://www.abcnews.go.com A look at the NFL in the fabulous 1950s
http://www.cmgworldwide.com
http://www.notablebiographies.com Dick Lane biography
Austin American-Statesman, January 19, 2001; February 3, 2002.
Chicago Tribune , January 30, 2002.
Jet , February 25, 2002.
New York Times , January 31, 2002; February 1, 2002.
http://www.nytimes.com Night Train Lane, 73, N.F.L. Defensive Star By Richard Goldstein
Pittsburgh Post-Gazette – Jan 15, 1962
https://www.profootballhof.com/players/dick-night-train-lane/